Hotel am Plan ligt in de noordelijke buitenwijken, aan een plein dat uitkomt op de Rijn. De naam en de oorsprong van het plein houden waarschijnlijk verband met de ommuring van de voorstad Niederburg na 1250. De naam "Plan" staat voor een open, openbaar plein of slagveld. De gepleisterde Rähmbau is een gebouw van twee verdiepingen met dakranden waarvan de horizontale bovenrand evenwijdig aan de straat loopt. Een skeletbouw is een speciale bouwwijze uit de late Middeleeuwen waarbij de buitenmuren elk de last van één verdieping dragen. Het maakte het ook mogelijk de volgende verdieping iets overhangend te bouwen, zodat meer ruimte kon worden gewonnen op kleine grondoppervlakken. Bovendien heeft het huis een tongewelfde kelder, een massieve benedenverdieping en een breed dwerghuis met drie assen. In de loop der eeuwen hebben verschillende wederopbouw- en uitbreidingsmaatregelen plaatsgevonden. Een kleiner voorgebouw uit de 18e eeuw werd zowel in de eerste helft van de 19e eeuw als in 1967 architectonisch gewijzigd. Na een brand in 1993 werd het gebouw gesloopt en vervangen door een replica. Vooral in de tijd van de Rijnromantiek in de 19e eeuw verbleven veel beroemde persoonlijkheden in dit hotel. De Düsseldorfse schilder Adolf Schroedter zou het hotel rond 1834 de naam "Goldener Pfropfenzieher" hebben gegeven. De vroegere naam "Auspann am Rhein" komt van het feit dat de treidler daar vroeger hun paarden loskoppelden. Andere gasten waren Karl Simrock (Duits schrijver en dichter), Emmanuel Geibel (Duits dichter), Victor Hugo (Frans dichter en schrijver) en een Russische baron. Volgens een gedenkplaat links van de trap met twee trappen zou Hoffmann von Fallersleben er op 17 augustus 1843 het "Deutschlandlied" hebben gezongen. In de loop van het massa- en Rijntoerisme en het grote aantal Engelse toeristen doopte de eigenaar het hotel intussen om tot "the golden corckscrew". Het feit dat de stadsmuur ten noorden en ten zuiden van het hotel eindigt of doorloopt, is het gevolg van de afbraak op oudejaarsavond 1900 door de toenmalige eigenaar Franz Fey. (Kira Bublies, Universiteit van Koblenz-Landau, 2016